Aan de slag

Kun je iets over jezelf vertellen?  
‘Ik ben Joke Boerma, geboren in 1966 in Emmeloord. Op mijn achttiende heb ik Emmeloord verlaten, op mijn veertigste ben ik teruggekeerd omdat ik na mijn scheiding een man leerde kennen die in Emmeloord woonde. Mijn moeder woonde er toentertijd ook nog. Zij is inmiddels overleden, net als mijn vader.’

Daar heeft jouw werk alles mee te maken, toch?
‘Ja, ik heb zelf de nodige ervaring opgedaan met rouw en verlies. Mijn moeder had dementie, dat was een lang proces van ziekzijn. Een scheiding brengt ook rouw met zich mee. Je gaat scheiden, en dan? Hoe bouw je je leven weer op? Ik ben een jaar geleden mijn eigen bedrijf als rouw- en verliesbegeleider begonnen, naast mijn werk in loondienst als coördinator van een hospice.’

Was je eigen bedrijf een droom die je wilde waarmaken?
‘Absoluut niet, dit had ik nooit bedacht. Ik begon vanuit mijn werk in het hospice aan een opleiding om meer theoretische kennis op te doen over rouw en verlies. Ik wilde meer feeling krijgen met het onderwerp, niet met de intentie om mijn eigen bedrijf te starten. Ik moest oefenen in de praktijk met het voeren van gesprekken en daar kreeg ik positieve reacties op. Toen de opleiding klaar was, bleef ik vragen krijgen om mensen te helpen.’

Wat is het beste advies dat je als ondernemer hebt gekregen? 
‘Het komt zoals het komt. Ik plan mijn werk niet. Je kunt heel druk zijn met klanten willen binnenhalen en plannen maken, maar zo werkt het niet. In elk geval niet in de branche waarin ik werk. Mensen weten me te vinden als ze me nodig hebben. Dat klinkt misschien nonchalant, maar zo bedoel ik het niet. Ik moet het veel meer hebben van mond-tot-mondreclame. Daarbij heb ik ook de luxe dat ik niet van mijn onderneming hoef te leven.’

Wat had je nodig om aan de slag te kunnen?
‘Een KVK-nummer. Veel meer was het echt niet. Ik heb besloten vanuit huis te werken. Aan de keukentafel voeren we op een laagdrempelige manier een gesprek. Bij mij thuis, of bij de persoon die ik help. Ik pak een schrijfblok, zet een kopje koffie en kan beginnen. Ik plan trouwens nooit meer dan drie gesprekken op een dag. Tussendoor moet ik er dan ook echt even uit, voor een boodschap of een wandelingetje. Dit werk is intens en ik vind het belangrijk om telkens weer goed te kunnen luisteren.’

Wat is je voornaamste advies aan ondernemers die met werknemers te maken hebben die rouwen?
‘Probeer te snappen wat er bij je werknemer gebeurt. Begrijp dat een rouwproces niet lineair verloopt, maar met ups en downs gaat. Dat iemand na een paar weken best wel weer aan het werk kan, maar dat er momenten zijn waarop het niet gaat. Geef je werknemer dan vooral de tijd. Durf door te vragen en verdiep je in het thema rouw en verlies. Dat zorgt voor meer begrip.’