Een kantoorpandje in het centrum, hectares akkerbouwgrond of je eigen keukentafel: iedereen heeft zijn eigen werkplek. In de rubriek Hier werk ik komt in elke editie van Ondernemer Centraal iemand aan het woord die vertelt waarom zijn werkplek zo uniek is.
Wie ben je?
‘Ik ben Fagner ten Hove, 44 jaar, ben getrouwd en heb drie kinderen. Twee dagen in de week werk ik voor zorginstelling Triade als activiteitenbegeleider op een zorgboerderij en de rest van mijn tijd werk ik voor mezelf als muziektherapeut en geef ik muziekles in gitaar en basgitaar voor Muziekatelier Fagner, oftewel MAF.’
Waar is jouw werkplek?
‘Op de oude verkoeverkamers in het voormalige ziekenhuis in Emmeloord. Daar zit mijn studio sinds 1 januari. Daarvoor had ik ook een prachtige ruimte op een bijzondere locatie, namelijk in het oude postverdeelcentrum. Maar dat pand werd verkocht en toen moest ik op zoek naar iets nieuws. Ik had gehoord dat het ziekenhuis een bedrijfsverzamelgebouw was geworden. Omdat ik een link heb met de zorg, kon ik er terecht. Muziektherapie is voor mensen met psychiatrische klachten die worden behandeld in de ggz en ik maak ook muziek met mensen met een verstandelijke beperking.’
Wat is er nog te zien van wat jouw werkplek ooit was: de uitslaapkamer?
‘Nog heel veel en dat vind ik het leuke. Ik denk dat er acht tot tien bedden in de ruimte pasten. De rails van de gordijnen rondom de bedden hangen er nog. Er zitten heel wat stopcontacten bij elkaar op de muur, omdat er veel verschillende apparaten aangesloten moesten kunnen worden. En wat ik leuk vind, is dat de lampjes nog aan de muur hangen die de patiënten boven hun bed aan konden doen. Elk bed had een eigen lampje, zodat andere patiënten er geen last van hadden als iemand ’s nachts licht aan wilde. TL-buizen geven soms storing op de muziekinstrumenten en geluidsapparatuur. Om dat te voorkomen, doe ik dus deze lampjes aan. Staat nog veel gezelliger ook.’
Maar er heerst dus geen ziekenhuissfeer bij jou?
‘Ik heb het gezellig ingericht met verschillende hoekjes, gordijnen, kleedjes op de vloer en uiteraard overal muziekinstrumenten. Je ziet geen witte jassen meer voorbij stuiven hier, maar je loopt wel echt een ziekenhuis binnen. Om bij mijn studio op de tweede verdieping te komen, kom je binnen via de centrale hal. Daar zit nog wel een poli van het Antoniusziekenhuis in Sneek, een oogziekenhuis, fysiotherapeut en een psycholoog. Er wordt gevaccineerd tegen corona en er zit ook een vestiging voor begeleid wonen.’
Op deze plek werden dus ooit mensen wakker uit hun narcose. Wat probeer jij met je werk in mensen aan te wakkeren?
‘De liefde voor muziek. Muziek is een taal en ik probeer mensen die taal bij te brengen. Ik zie mezelf daarin als vertaler. Dat doe ik als muziektherapeut trouwens net zoals activiteitenbegeleider. Wat ik doe bij mensen met verstandelijke beperking is moeilijk verstaanbaar gedrag vertalen naar iets wat begrijpelijk is. Als muziektherapeut of muziekleraar mag ik mensen begeleiden op een muzikale reis. Iedereen die hier binnenkomt heeft een eigen verhaal. Dat ik daarin met muziek iets kan betekenen, vind ik mooi.’