Wethouder Hans Wijnants neemt afscheid na twee termijnen

‘Aanpakkers’ met een eigen kijk op het ondernemerschap en de wereld waarin zij ondernemen. Wat drijft hen? Waar zien ze kansen en hoe weten ze die te pakken? Welke moeilijkheden komen ze tegen en hoe bieden ze die het hoofd? In deze editie gaan we In gesprek met wethouder Economische Zaken Hans Wijnants, die na de verkiezingen afzwaait.

Je hebt twee termijnen volgemaakt als wethouder. Acht jaar in totaal. Waarom niet nog even door?
‘Toen ik begon als wethouder, was ik onbevooroordeeld, fris en fruitig. Ik had nooit in de gemeenteraad gezeten, was alleen betrokken bij de politiek als lid van de VVD. Die onervarenheid zorgde ervoor dat ik in mijn nieuwe functie erg scherp was. En die scherpte hield de ambtenaren en de ondernemers ook scherp. Je moet nooit te gewend aan elkaar raken, want dat stimuleert niet. En dat gun ik de Noordoostpolder: een frisse wind. Dus ik vind eigenlijk dat iedere wethouder maximaal twee termijnen mag blijven.’

Helemaal geen politieke ervaring toen je begon? Was dat niet lastig?
‘Ja, het was wel even wennen natuurlijk. Ik kom uit het bedrijfsleven, ben ondernemer. En ik had wel bestuurlijke ervaring bij allerlei verenigingen, maar het politieke spel kende ik niet. Dat is wel echt een andere wereld dan ik gewend was. De gemeenteraad is opeens je opdrachtgever, dat moet je als wethouder altijd in je achterhoofd houden. Die beslist. Niet ik, terwijl je als ondernemer zelf de touwtjes in handen hebt.’

Hoe kwam je dan op het idee om wethouder te worden?
‘Ik was betrokken bij het samenstellen van de kandidatenlijst voor de VVD en er bleek op dat moment niet echt een geschikte persoon te zijn voor de post van wethouder. Ik had door een verdeling van directietaken in het bedrijf toevallig ruimte, dus wilde er wel voor gaan nadat de VVD haar vertrouwen uitsprak.’

Wat een gedurfde stap. Geen spijt van gehad?
‘Nee hoor, ik vond het meteen ontzettend leuk om te doen. En de gemeenteraad en mede-collegeleden gaven me de tijd om te wennen en te leren. We hebben in al die jaren goed samengewerkt. En ik heb er ontzettend veel van geleerd. Bijvoorbeeld goed luisteren naar iedereen, ook als je het niet met elkaar eens bent.’

Maakte dat je werk misschien ook juist leuk? Al die verschillende contacten?
‘Ik denk het wel. Je hebt echt een verbindende rol. En met de portefeuille Economische Zaken mag je in allerlei keukens van bedrijven kijken. Ik kom uit een ondernemersfamilie, dat ondernemen zit nou eenmaal in mijn bloed en blijft me altijd trekken.’

Had je daar wat aan, aan dat ondernemersbloed?
‘Absoluut. Ons bedrijf had toentertijd zeventig man personeel. Het zorgde ervoor dat ik samen met de ondernemers in de polder kon nadenken over goed werkgeverschap, maar ook over hoe we kunnen zorgen voor voldoende arbeidsplaatsen, op welke manier het onderwijs daar een rol in heeft en ook voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.’

Hoe deed je dat dan?
‘Nou, bijvoorbeeld, voor de maakindustrie is het al jaren lastig om goed opgeleid technisch personeel te krijgen. Samen hebben we het Innovatiecluster Noordoostpolder in het leven geroepen. Allerlei maakbedrijven zijn hierin verenigd om samen te leren en te innoveren. Het doel is dat meer scholieren en studenten daardoor gaan kiezen voor techniek.’

Mooi. Nog meer concrete voorbeelden?
‘Zeker. De VO-Campus in Emmeloord, de grootste klus uit mijn carrière als wethouder. Van de middelbare scholen kreeg ik steeds meer vragen over hun gebouwen. Die zijn erg verouderd en aan vernieuwing toe. Ik heb zelf nog op het Emelwerda College gezeten en sindsdien is er niet veel veranderd, dus dan weet je wel een beetje hoe de vlag erbij hangt. Tijdens al die kopjes koffie met de directeuren heb ik aangestuurd op de campus. Op deze nieuwe locatie wordt het voortgezet onderwijs slim verbonden met elkaar en delen we functies voor het bedrijfsleven op 21.000 vierkante meter. Ook weer een mooie plek waar we genoeg personeel kunnen veiligstellen voor nu en de toekomst van de Noordoostpolder.’

De gebiedsmarketing heb je ook aangejaagd toch?

‘Ja en daar ben ik ook heel blij mee. De nieuwe gebiedsmarketingcampagne ‘…gemaakt in de noordoostpolder’ hebben we ontwikkeld met veel verschillende stakeholders en wordt dus breed gedragen. Hier worden weer aparte campagnes op gemaakt voor wonen, werken en bezoeken. Iedere inwoner en ondernemer uit de polder kan daarmee ambassadeur worden van dit gebied.’

Is dat nodig de polder beter op de kaart zetten?
‘Absoluut. Het was een van de vele speerpunten die genoemd werden in de sectortafels. We mogen best wel wat trotser zijn op ons gebied. Hier zijn we toch nog vaak te bescheiden. Maar als je eenmaal doorhebt op wat voor bijzondere plek we wonen, dan kun je dat ook beter promoten. Om met Johan Cruyff te spreken: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’.’

Al met al kijk je tevreden terug op je wethouderschap, merk ik.
‘Ja. Maar ik heb het natuurlijk niet alleen gedaan. De gemeenteraad, het college, de prima ambtenaren, de bevolking, bedrijven; we hebben het samen gedaan. Net als mijn voorgangers, die hebben ook al enorme stappen gezet, waar ik mee verder kon. Ik hoop dat mijn opvolger ook weer doorgaat op de weg die nu is ingeslagen. Uitdagingen zijn voldoende personeel, omgang met arbeidsmigranten, bereikbaarheid en woningbouw. En dat hij of zij zich blijft richten op samenwerken, praten met elkaar; óók met de gemeente. Niet voor niets zijn we al meerdere keren MKB-vriendelijkste gemeente van de regio Zwolle geweest.

Dus je laat het goed verzorgd achter allemaal.
‘Ik denk van wel. En vanuit mijn portefeuille financiën durf ik te stellen dat het huishoudboekje van de gemeente op orde is. Het gaat wel spannend worden met de vele uitdagingen die eraan zitten te komen.’

En nu? Een groot zwart gat?
‘Nee joh, ik ga verder met mijn bedrijf in veiligheidsmessen. En ik heb een oude Landrover uit 1973 die ik wil opknappen. Bovendien, ik ben gek op golf, mountainbiken en zeilen. Waar ik vooral erg naar uitkijk, is dat ik mijn eigen agenda kan gaan vullen.’